دوشنبه ۲۲ دیماه، سال ۱۳۹۸
لحظات و گذر زمان تا کنون احساس نشده اند.
تنها احساس تنهایی و حقارت میکنم،
ولی امروز، بعد از دو ماه اول،
سر کلاس قندجی ازم خواسته شد که جواب بدم.
و قسمت ناراحت کننده اینجاست که خودم رو مستحقش نمیدونستم.
من باهوش نیستم، فقط تلاش دارم تا lean on کنم روی یک معلمی، درسی، روزیِ، و یا خاطره ای.
بیا امروز و این لحظه عوضش کنیم.
بجنگیم و زخمی شیم
انسان های زخمی تر، پرحافظه تر و زیبا ترن.
و همه ی انسنهایی که به جایگاهی رسیدند تلاش کردند.
بی وقفه و همواره.
+ نوشته شده در دوشنبه بیست و سوم دی ۱۳۹۸ ساعت 17:13 توسط مهدیس رحمانی
|